Założycielem Zgromadzenia Sióstr Imienia Jezus jest bł. O. Honorat Koźmiński – kapucyn, a współzałożycielką Sługa Boża Franciszka Maria Witkowska.
Ojciec Honorat Koźmiński urodził się 16 października 1829 roku w Białej Podlaskiej. Do kapucynów wstąpił w 1848 roku w Lubartowie, święcenia kapłańskie przyjął w 1852 roku. Jego postawa wobec władz carskich jako Gwardiana Klasztoru Warszawskiego, a później Generalnego Komisarza Prowincji była pełna godności i patriotyzmu. Po Powstaniu Styczniowym, gdy w zaborze rosyjskim zakazano działalności zakonom, ojciec Honorat założył wiele zgromadzeń ukrytych, zarówno męskich jak i żeńskich, opartych na regule III Zakonu Św. Franciszka, które obok służby Bogu wspierały idee patriotyczne oraz dążenia niepodległościowe. Założone przez niego zgromadzenia niosły pomoc ludziom najbiedniejszym, odrzuconym przez świat. Jednym z nich jest bezhabitowe Zgromadzenie Sióstr Najświętszego Imienia Jezus powstałe w 1887 roku w Warszawie. Siostry Imienia Jezus naśladują ciche i ukryte życie Jezusa i Maryi w Nazarecie.
Ojciec Honorat nie doczekał odzyskania przez Polskę niepodległości, zmarł 16 grudnia 1916 roku w Nowym Mieście nad Pilicą, wśród braci kapucynów. Ojciec Święty Jan Paweł II 16 października 1988 roku ogłosił go błogosławionym.
Sługa Boża Franciszka Maria Witkowska urodziła się 19 stycznia 1866 roku w Wardomiczach, pow. borysowski, gub. mińska na Białorusi. Dzieciństwo i młode lata spędziła w domu rodzinnym w Starym Siole pod Mińskiem. W 1881 roku wyjechała do Warszawy gdzie przez 2 lata uczyła się na pensji Henryki Czarnockiej. Jej duchowy kierownik ks. Wincenty Kluczyński skierował ją do ukrytego Zgromadzenia Sióstr Posłanniczek Serca Jezusowego w Warszawie. Po kilkumiesięcznym pobycie w Warszawie ze względu na zły stan zdrowia opuściła Zgromadzenie i Szkołę Rzemiosł Cecylii Plater – Zyberg. W 1885 roku została przyjęta do organizowanego wówczas przez O. Honorata Koźmińskiego Zgromadzenia Córek Najczystszego Serca Maryi w Wilnie. Stąd w 1886 roku O. Honorat wezwał ją do organizowania nowego Zgromadzenia. Miała wtedy 20 lat. Przy jego pomocy i pod jego kierunkiem dała początek Zgromadzeniu Sióstr Najświętszego Imienia Jezus, którego pierwszy dom został otwarty 10 grudnia 1887 roku w Warszawie. Zgodnie z sugestiami O. Honorata kształtowała duchowość Zgromadzenia i otwierała nowe placówki. W 1893 roku otworzyła w Warszawie Schronienie Ubogich Szwaczek dla chorych, opuszczonych i starszych rękodzielniczek. W tym samym roku złożyła śluby wieczyste. Na wiosnę 1894 roku udała się do Rzymu w celu złożenia dokumentacji i uzyskania od Stolicy Apostolskiej zatwierdzenia Zgromadzenia. Ciężka choroba płuc uniemożliwiła jej załatwienie tej sprawy. W ciągu 8 lat kierowania Zgromadzeniem otworzyła 8 domów zakonnych i przyjęła do ukrytego życia zakonnego ok. 100 sióstr. Zmarła w Otwocku 26 października 1895 roku w opinii świętości. Pochowana jest na cmentarzu powązkowskim w Warszawie. Proces beatyfikacyjny Sługi Bożej toczy się w Rzymie od 2001 roku.
Dom zakonny Zgromadzenia Sióstr Najświętszego Imienia Jezus w Krasnobrodzie.
Dom zakonny Zgromadzenia Sióstr Imienia Jezus w Krasnobrodzie otworzyła Przełożona generalna, matka Jadwiga Maciejewska 23 listopada 1948 roku. Uczyniła to na prośbę ks. prałata Ludwika Liwerskiego, proboszcza Parafii Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Krasnobrodzie. Zarząd generalny wyraził zgodę na zorganizowanie w Krasnobrodzie apostolskiej placówki Zgromadzenia i skierował tam do pracy cztery siostry.
Dom ten pod wezwaniem Matki Boskiej Krasnobrodzkiej został erygowany przez ordynariusza lubelskiego, bpa Stefana Wyszyńskiego, dekretem z 4 grudnia 1948 r. Zapotrzebowanie kościoła lokalnego i miejscowej ludności na apostolską działalność społeczno-charytatywną, religijną i oświatową na tym terenie, wyniszczonym wojną było wówczas bardzo duże.
Siostry po przybyciu na miejsce, chociaż nie miały jeszcze odpowiednio urządzonego mieszkania, niezwłocznie podjęły pracę, prowadząc ją w bardzo trudnych warunkach.
W grudniu 1948 roku s. Maria Herman otworzyła przy pomocy diecezjalnego oddziału „Caritas” kurs kroju i szycia dla dziewcząt i starszych kobiet, który prowadziła jako instruktorka s. Ludmiła Jadwiga Glinka. Kurs ten, w którym uczestniczyło 40 uczennic, został zamknięty w 1950 roku z powodu likwidacji kościelnej organizacji „Caritas” przez władze Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. Warto tu zaznaczyć , że spór o „Caritas” rozpoczął się już na początku 1948 roku w związku ze zmianą ustawy o stowarzyszeniach z 1932 roku. Ostatecznie władze komunistyczne zlikwidowały kościelną organizację „Caritas”, powołując w jej miejsce Związek Katolików Świeckich „Caritas” i do 15 lutego 1950 roku przejęły wszystkie placówki z nazwą kościelnego „Caritas”.
W tym samym czasie siostry podjęły nauczanie religii w szkole powszechnej, początkowo w Krasnobrodzie a później w okolicznych wioskach oraz bardzo zróżnicowaną działalność przy kościele i opiekę nad chorymi w parafii, którym od grudnia 1948 roku ofiarnie służyła jako pielęgniarka, s. Teresa Nasierowska, zatrudniona w miejscowej aptece.
We wrześniu 1949 roku z polecenia przełożonej generalnej s. Anastazja Pietrzak otworzyła przedszkole dla dzieci z najuboższych rodzin. Przedszkole było wielką pomocą dla ubogich rodzin. Uczęszczało do niego wówczas 60 dzieci, biednych i niezamożnych.
W ramach pracy przy kościele siostry dbały o czystość świątyni i szat liturgicznych, rozprowadzały dewocjonalia i czasopisma katolickie, dekorowały świątynię na uroczystości liturgiczne, zwłaszcza na doroczny odpust. Pod ich kierunkiem parafianie przygotowywali wieńce żniwne na Uroczystość Wniebowzięcia Matki Najświętszej, prowadziły bibliotekę. W czasie odpustu 2 lipca, na tzw. Matkę Bożą Jagodną służyły księżom i pielgrzymom, przygotowywały kanapki, gorącą herbatę i bigos. Podobnie służyły wiernym podczas wielkopostnych rekolekcji.
Siostra Maria Herman w latach 1948-1950, prowadziła Koło Żywego Różańca, opiekowała się tercjarstwem, co miesiąc przewodniczyła w zebraniach tercjarek a w czasie urządzanych dla nich rekolekcji zamkniętych, prowadziła z nimi rozmyślania, czytania i rachunki sumienia. W Wielkim Poście w każdy piątek prowadziła drogę krzyżową dla dzieci i dorosłych.
W Krasnobrodzie siostry znane były przede wszystkim jako katechetki. W 1952 roku działało tam dziewięć sióstr, a cztery z nich uczyły religii w Krasnobrodzie, Majdanie Wielkim, Majdanie Małym, Zaborecznie, Dominikanówce, Hucisku, Bondyrzu i Hucie. Do pracy dojeżdżały furmankami a zimą saniami. Początkowo lekcje religii prowadziły w szkołach, a po usunięciu religii ze szkół przez komunistyczne władze oświatowe, w punktach katechetycznych. Katecheza, obok pracy przy kościele aż do roku 1986, była jednym z podstawowych elementów działalności apostolskiej sióstr w Krasnobrodzie. W roku 1984 nauczaniem religii przez siostry objętych było 640 dzieci.
W czasie pracy z dziećmi i młodzieżą siostry urządzały różnego rodzaju przedstawienia, akademie religijno-patriotyczne, jasełka, wieczory poezji i pieśni religijnych, spotkania powołaniowe i loterie fantowe.
Siostry wtopione niejako w środowisko, ofiarnie spieszyły miejscowej ludności z różnego rodzaju pomocą, służąc zarówno dzieciom, młodzieży jak i dorosłym, biednym i chorym. Wszyscy: kapłani i świeccy, darzyli je pełnym zaufaniem i szacunkiem. Przychodzili do domu zakonnego niemal o każdej porze dnia, jak do rodzinnego domu.
Po kilku latach apostolskiej działalności w Krasnobrodzie Zgromadzenie podjęło się również prowadzenia gospodarstwa domowego na plebani, co kontynuuje do chwili obecnej. Praca sióstr w Sanktuarium Krasnobrodzkim obejmuje także troskę o szaty liturgiczne i wystrój kościoła. (na podstawie opracowania s. Honoraty Trela)